پر و بالی که حقیره واسه تا تو پر کشیدن

از تو به خود رسیده ام

دنیای زندونی دیواره،زندونی از دیوار بیزاره

برای دل خودم دلم می سوزه.دل بیچاره،دل تنها.ایکاش کسی می آمد

که با او می گفتی         درد تنهایی خویش

ای بداد من رسیده تو روزای از خود شکستن

ای چراغ مهربونی تو شبای وحشت من،داریوش عزیزم